1η Μάη 1944, Καισαριανή – Όταν ο Θάνατος Γονάτισε Μπροστά στην Ιδέα!
Όταν ο Θάνατος Γονάτισε Μπροστά στην Ιδέα! Καισαριανή 1η Μάη 1944..!
Οι 200 εκτελεσθέντες κομμουνιστές της Καισαριανής: Μια κραυγή που δεν σώπασε ποτέ..!
Η Πρωτομαγιά του 1944 δεν ήταν απλώς μια μέρα μνήμης. Ήταν μια έκρηξη Ιστορίας, γραμμένη με αίμα. Οι 200 εκτελεσμένοι κομμουνιστές στην Καισαριανή δεν είναι απλώς ένας αριθμός. Είναι σύμβολο. Ανατριχίλα. Γροθιά. Φλόγα που καίει ακόμα στο στήθος όσων αγωνίζονται για έναν κόσμο δίκαιο, χωρίς εκμετάλλευση, απέναντι στον φασισμό και την βαρβαρότητα!
Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, κομμουνιστές και προοδευτικοί αγωνιστές δεν τιμούν τη μνήμη των 200 με θλίψη, αλλά με δέος! Με περηφάνια! Σφίγγουν τα δόντια, υψώνουν τη φωνή, κρατούν ψηλά τη σημαία που εκείνοι πότισαν με τη ζωή τους..!
Η εκτέλεση των 200 δεν ήταν μια σιωπηλή σφαγή. Ήταν πολιτική δολοφονία. Ήταν εκδίκηση. Ήταν το πιο ξεδιάντροπο μήνυμα του ναζιστικού ζόφου απέναντι στην οργανωμένη αντίσταση.
Κι όμως, αυτοί οι 200, όρθιοι στην ψυχή, μετέτρεψαν τον θάνατό τους σε κραυγή ελευθερίας..!
Ξεπέρασαν τον φόβο. Περπάτησαν προς το εκτελεστικό απόσπασμα όχι σαν πρόβατα, αλλά σαν λιοντάρια. Ήταν μια συνειδητή πράξη πολιτικής αξιοπρέπειας, ηρωισμού και αταλάντευτης καταδίκης του φασισμού.
- Γιατί άραγε δεν αντέδρασαν; Γιατί δεν όρμησαν στους δεσμοφύλακές τους, γνωρίζοντας το αναπόφευκτο τέλος;
Το ερώτημα είναι βαθιά ανθρώπινο. Όμως η απάντηση υπερβαίνει την πεπερασμένη σάρκα, καταρρίπτει τον ίδιο τον φόβο:
Μα αυτοί δεν είχαν απλά νικήσει, είχαν θριαμβεύσει! Όχι με όπλα, όχι με σφαίρες και λόγχες, αλλά με την αταλάντευτη στάση τους, με την καθαρή τους συνείδηση.
Δεν ήταν απλώς κρατούμενοι, αλλά συνειδητοί επαναστάτες. Κάθε βήμα τους προς τον τοίχο δεν ήταν ήττα, αλλά μια σιωπηλή, πλην όμως ηχηρή πολιτική δήλωση. Αν αντιδρούσαν σπασμωδικά, θα τους παρουσίαζαν ως συνηθισμένους ταραχοποιούς και θα τους είχαν «καθαρίσει» στα μουλωχτά, πολύ νωρίτερα. Αντίθετα, προχώρησαν σιωπηλά, με μια αξιοθαύμαστη ανυποταξία, σαν άοπλοι στρατιώτες με ακλόνητη πίστη.
Ήταν δεμένοι, εξαντλημένοι, βασανισμένοι. Ωστόσο, μέσα τους παρέμεναν όρθιοι, πιο δυνατοί από ποτέ. Γνώριζαν βαθιά πως ο τόπος της εκτέλεσής τους δεν θα μετατρεπόταν απλώς σε ένα ακόμη νεκροταφείο, αλλά σε ένα ιερό προσκύνημα της Αντίστασης.
Και έτσι ακριβώς έγινε.
Δεν χρειάστηκε να υψώσουν τη φωνή. Η σιωπή τους βρόντηξε πιο εκκωφαντικά από κάθε κραυγή. Δεν επιχείρησαν να αρπάξουν τα όπλα των δημίων τους – τους είχαν ήδη αφοπλίσει με το ακατάβλητο ήθος, το απαράμιλλο θάρρος και την απόλυτη ανιδιοτέλειά τους.
Η Πρωτομαγιά εκείνη δεν άνθισε με λουλούδια. Μα ευωδίασε ελευθερία.
Όπως έγραψε ο Ναζίμ Χικμέτ:
«Ο πιο όμορφος τάφος θα ’ταν για μένα,
εκεί που έπεσαν οι διακόσιοι στην Καισαριανή.»
Εκεί που ο άνθρωπος σήκωσε το κεφάλι και κοίταξε τον θάνατο στα μάτια. Εκεί που η Αντίσταση απέκτησε πρόσωπο και όνομα: Διακόσιοι.
Κι αν ακόμα αναρωτιέσαι:
- Γιατί δεν αντέδρασαν; Γιατί δεν όρμησαν; Θυμήσου:
Αντέδρασαν με τρόπο που κάνει τον θάνατο να ντρέπεται και την Ιστορία να δακρύζει..!
Δεν παρακάλεσαν για ζωή. Την πρόσφεραν.
Η θυσία των 200 δεν είναι παρελθόν. Είναι υπόσχεση. Είναι προορισμός..! 
1η Μάη 2025
