Αναστοχασμός για την παράσταση:
Ένα τσουνάμι που άφησε πίσω του ένα κύμα ερωτημάτων και συναισθημάτων που εξακολουθούν ακόμα να τριβελίζουν την σκέψη μου..!

Είμαστε πάρα πολλοί πάνω σ’ αυτήν την “πουτάνα” τη βάρκα, μπορεί το κύμα να θεριεύει… όμως, συνεχίζουμε να τραβάμε κουπί..!  Κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στη λήθη, κόντρα στην συνήθεια..!

Χθες το βράδυ, μια παράσταση (Μετανάαααστες) άνοιξε πληγές.

Ήταν μια θεατρική κραυγή, ένα ουρλιαχτό αφύπνισης και καταγγελίας απέναντι σε μια κοινωνία που έχει μάθει να κλείνει τα μάτια και να χτίζει τείχη. Με τα ντοκουμέντα να προβάλλονται σαν φαντάσματα στον σκηνικό καμβά, οι θεατές δεν παρακολουθούν απλά, αιχμαλωτίζονται μέσα στη δίνη της μετακίνησης, της αβεβαιότητας, του φόβου.

Όχι, δεν ήταν απλά θέατρο. Ήταν κατάληψη συνείδησης. Ήταν φωτιά στα θεμέλια της νωθρής ευκολίας μας.

Μια καταιγίδα από εικόνες, σώματα, κραυγές. Ένας σπαραγμός πάνω στη σκηνή που σε χτυπούσε κατάφατσα με όλη τη δύναμη της αλήθειας:

Οι άνθρωποι ξεριζώνονται.

Τα σύνορα αιμορραγούν.

Οι πολιτικοί παζαρεύουν σάρκες.

Κι εμείς, θεατές και συνένοχοι.

Με στοιχεία που δεν σε άφηναν να πάρεις ανάσα, (πολλά από αυτά ούτε τα φανταζόσουν), με φωνές που σε τράνταζαν απ’ το κάθισμα, αυτή η παράσταση δεν σου χάιδευε τα αυτιά… σου τα έκαιγε..!

Πρέπει να τη δεις..!  Πρέπει να καείς λίγο, αν θες να αισθάνεσαι ακόμα ζωντανός.

Θυμάσαι;

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης ψιθύριζε εκκωφαντικά:

“Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ Δεν παραδέχτηκα την ήττα…”

Κι εμείς;

Εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να σώζουμε τα “κρυμμένα τιμαλφή”, τις “φωλιές νερού” μέσα στις φλόγες της σημερινής βαρβαρότητας..!

Αυτή η παράσταση είναι μια φωλιά.

Μια κλωτσιά στο στομάχι.

Μια σημαία υψωμένη μέσα στην κόλαση.  Για όσους δεν μάθαμε να χαμηλώνουμε το βλέμμα.

Για όσους ακόμα πιστεύουμε πως το να είσαι Άνθρωπος, είναι πράξη αντίστασης..!