Supercar: Μνημείο της Ματαιοδοξίας σε έναν Κόσμο Ανισότητας

Είναι το Όνειρο που δεν ζεις, αλλά το Προσκυνάς!

Το supercar δεν έχει σκοπό να σε πάει κάπου. Έχει σκοπό να σε κρατάει εκεί που είσαι: απέξω.

Είναι ένα μανιφέστο πολυτελείας που δεν γράφτηκε για σένα. Είσαι ο άθλιος θεατής, όχι ο κάτοχος. Και αυτό είναι το νόημα.

Η κουλτούρα του supercar είναι το να αισθάνεσαι λίγος.

Ανεπαρκής.

Πεινασμένος.

Να το κοιτάς πίσω από το γυαλί, να το επιθυμείς χωρίς ποτέ να το αγγίζεις. Και έτσι λειτουργεί ο μηχανισμός: Το αυτοκίνητο δεν είναι εργαλείο. Είναι υποβολή. Δεν είναι στόχος. Είναι παγίδα.

Σε μια κοινωνία που καταναλώνει εικόνες με μεγαλύτερη πείνα απ’ ό,τι ουσία, τα supercars έχουν αναδειχθεί σε απόλυτο σύμβολο status και επιθυμίας. Όμως, πίσω από τη λάμψη και τον βρυχηθμό των 700 ίππων, κρύβεται μια ειρωνεία: όσο εντυπωσιακά κι αν είναι, απευθύνονται σχεδόν αποκλειστικά… στα μάτια μας.

Φτιαγμένα για να θαυμάζονται, όχι να οδηγούνται

Με επιδόσεις που ξεπερνούν τα 300 km/h και αξίες που συχνά αγγίζουν επταψήφια ποσά, τα supercars φλερτάρουν περισσότερο με τη φαντασία παρά με την πραγματικότητα. Οι δρόμοι είναι ακατάλληλοι, οι ταχύτητες απαγορευμένες και το κόστος συντήρησης εξωφρενικό. Στην πράξη, τα αυτοκίνητα αυτά σπανίως ξεδιπλώνουν τις δυνατότητές τους έξω από μια πίστα ή ένα promo video.

Κι όμως, στα social media και τα περιοδικά ειδικού τύπου, προβάλλονται σχεδόν σαν φυσική κατάληξη κάθε “πετυχημένου άντρα”. Δεκάδες δημοσιογράφοι οδηγούν, δοκιμάζουν και αποθεώνουν μοντέλα που ελάχιστοι μπορούν να αποκτήσουν..!

Το άλλοθι του ειδικού τύπου

Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τον ρόλο που παίζει ο ειδικός τύπος σε αυτή την παγίδα της φανταχτερής επιθυμίας. Κάποιοι δημοσιογράφοι του αυτοκινήτου λειτουργούν σαν μεταπράτες ονείρων, περιγράφοντας με λυρισμό και υπερβολή την κάθε λεπτομέρεια αυτών των οχημάτων, λες και απευθύνονται σε υποψήφιους αγοραστές, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά πως το κοινό τους απλώς… τα χαζεύει..!

Συχνά υιοθετούν τόνους θαυμασμού χωρίς καμία αποστασιοποίηση ή κοινωνική ευαισθησία. Δεν υπάρχει αναφορά στις συνέπειες ή την ακαταλληλότητα αυτών των οχημάτων για τις δημόσιες υποδομές. Δεν υπάρχει κριτική για την άγνοια ή την επικινδυνότητα πολλών κατόχων. Υπάρχει μόνο ένα συνεχές “καυλάντισμα” με την ταχύτητα, την υπερβολή, την αισθητική της ισχύος. Με άλλα λόγια, μια βρώμικη δουλειά πλασαρίσματος υπό το μανδύα της δημοσιογραφίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα ίδια media που εξυμνούν τα supercars, σπανίως γράφουν για τις τραγωδίες που προκαλούνται από την αλόγιστη χρήση τους. Ούτε για το κοινωνικό αποτύπωμα της προβολής τους.

Η δημοσιογραφία εδώ δεν ενημερώνει. Διαφημίζει.

Δεν αποκαλύπτει. Υποβάλλει.

Με πρόσχημα την τεχνολογική καινοτομία και την “προσφορά” στην εξέλιξη των συστημάτων ασφαλείας για όλα τα οχήματα, οι αυτοκινητοβιομηχανίες συνεχίζουν να παράγουν υπεραυτοκίνητα για τον… κανέναν..! Μια παράσταση επίδειξης, όπου το ζητούμενο δεν είναι η μετακίνηση, αλλά το ποια εταιρεία θα φτιάξει το πιο ακραίο, το πιο άχρηστο στο δρόμο, κάτι σαν μια μηχανοκίνητη εκδοχή του “ποιος την έχει πιο μακριά”.  Φήμη για το brand, υπεροχή στο μάρκετινγκ,  αλλά μηδενική αξία για την Κοινωνία της Κυκλοφορίας.

Η φαντασίωση της υπεροχής

Το supercar δεν πουλά μόνο τεχνολογία. Πουλά όνειρο..!

Αντιπροσωπεύει αυτό που δεν έχεις, αλλά θα ήθελες να έχεις.

Προσφέρεται ως απόδειξη δύναμης, κοινωνικής ανόδου, σεξουαλικής ελκυστικότητας.

Δεν είναι ένα μέσο μετακίνησης, είναι ένα εργαλείο προβολής: του πλούτου, της ανωτερότητας, της “διαφοράς”.

Όπως λέει και ο σοφός λαός: “Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο.” Ο μέσος άνθρωπος δεν θα μπει ποτέ σε ένα τέτοιο αυτοκίνητο, αλλά καλείται καθημερινά να το θαυμάζει, να το επιθυμεί, να το προβάλλει ακόμα και… με φίλτρα στο Instagram.

Η δεξιότητα δεν αγοράζεται, απαιτεί εκπαίδευση.

Συχνά, τα supercars καταλήγουν στα χέρια ανθρώπων που έχουν αποκτήσει πλούτο γρήγορα,  μέσα από showbiz, αθλητισμό, ή ακόμα και αδιαφανείς δραστηριότητες. Η οικονομική δυνατότητα όμως δεν συνοδεύεται πάντοτε από οδηγική δεξιότητα ή υπευθυνότητα.

Η αλαζονεία της ισχύος, όταν δεν πλαισιώνεται από παιδεία και σεβασμό, έχει οδηγήσει σε τραγωδίες. Η ταχύτητα δεν συγχωρεί..!  Κι όμως, το status του supercar συνεχίζει να λανσάρεται ως αναφαίρετο δικαίωμα κάθε “πετυχημένου”.

Το Όνειρο ως Εργαλείο Υποταγής 

Στην καρδιά του καπιταλισμού, τα όνειρα πωλούνται. Όχι για να τα ζήσεις, αλλά για να σε κρατούν υπάκουο.

Τα supercars  δεν είναι απλώς αυτοκίνητα. Είναι σύμβολα ταξικής εξουσίας, χτισμένα πάνω στην εργασία των πολλών, για τη ματαιοδοξία των λίγων.

Δεν είναι για να τα οδηγείς. Είναι για να τα ποθείς. Να κοιτάς, να θαυμάζεις, να συγκρίνεσαι και να νιώθεις ανεπαρκής.

Αυτό δεν είναι απλώς marketing. Είναι ιδεολογία.  Ο καπιταλισμός δεν σε ελέγχει μόνο με μισθούς και χρέη.

Σε ελέγχει με φαντασιώσεις..!

Σε τελική ανάλυση, ίσως να πρέπει να πάψουμε να ρωτάμε “ποιος μπορεί να αποκτήσει ένα supercar” και να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε ποιος πραγματικά το χρειάζεται,  και γιατί.

…

4.7.2025
Aris Zografos