Δεν είναι μόνο τα Τέμπη… Είναι η καθημερινότητά μας!

Το έγκλημα στα Τέμπη δεν ήταν ατύχημα. Δεν ήταν λάθος. Ήταν το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που σκοτώνει, συνειδητά και μεθοδικά, για να αυξήσει τα κέρδη μιας χούφτας ανθρώπων..! Μιας πολιτικής που μας θέλει αριθμούς, εργαλεία, αναλώσιμους.

Αλλά δεν είναι μόνο τα Τέμπη. Είναι παντού. Είναι κάθε χώρος όπου το κέρδος μπαίνει πάνω από τη ζωή!

Στα εργοστάσια και τα γιαπιά, όπου οι εργάτες πεθαίνουν για να “μην επιβαρυνθούν οι επιχειρήσεις” με μέτρα ασφαλείας. Όπου οι καταρρεύσεις, οι εκρήξεις, οι ηλεκτροπληξίες, οι ακρωτηριασμοί ονομάζονται “εργατικά ατυχήματα”, αλλά είναι καθαρή δολοφονία. Πόσες φορές ακούσαμε για έναν εργάτη που έπεσε από μια σκαλωσιά χωρίς μέτρα προστασίας;

Για έναν ντελιβερά που σκοτώθηκε επειδή δούλευε εξαντλητικά ωράρια, μέσα στη βροχή με το μηχανάκι χωρίς κανένα έλεγχο; Αυτοί δεν είναι αριθμοί. Είναι άνθρωποι..!

Στα νοσοκομεία, όπου οι γιατροί και οι νοσηλευτές δουλεύουν εξαντλημένοι, με μισθούς πείνας, χωρίς προσωπικό, σε διαλυμένες και παρατημένες κλινικές.

Όπου ασθενείς περιμένουν ώρες, μέρες, βδομάδες για μια διάγνωση, για ένα ραντεβού, για ένα κρεβάτι. Κι όταν πεθαίνουν στην αναμονή, το λένε “τραγική συγκυρία”.

Όχι. Είναι η δολοφονική εγκατάλειψη της δημόσιας υγείας, για να κερδίζουν οι ιδιωτικές κλινικές και οι φαρμακοβιομηχανίες..!

Στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, όπου η παιδεία γίνεται εμπόρευμα και η μόρφωση προνόμιο. Όπου τα σχολεία καταρρέουν από την έλλειψη συντήρησης, όπου οι φοιτητές δουλεύουν για να πληρώνουν δίδακτρα και ενοίκια, όπου τα πανεπιστήμια γεμίζουν security και ΜΑΤ αντί για καθηγητές και βιβλία..!

Στους δρόμους και στα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπου οι κυβερνήσεις παίζουν “ρώσικη ρουλέτα” με τις ζωές μας.

Τρένα που τρέχουν στην ίδια γραμμή, τρένα χωρίς συστήματα ασφαλείας, τρένα τρόμου…

Λεωφορεία που βρωμάνε, που σαρδελοποιούν κάθε αξιοπρέπεια μετακίνησης, που αποδομούνται εν κινήσει…

Δρόμοι άθλιοι, χωρίς διαγραμμίσεις και σήμανση γεμάτοι λακκούβες, σκουπίδια και εγκατάλειψη…

Και κάθε φορά, ακούμε τα ίδια: “ανθρώπινο λάθος”, “αστοχία υλικού”, “μεμονωμένο περιστατικό”.

ΟΧΙ. Είναι προδιαγεγραμμένες τραγωδίες, γιατί δεν τους νοιάζει αν ζούμε, αν σακατευόμαστε ή πεθαίνουμε.

Μας θέλουν φοβισμένους. Μας θέλουν σιωπηλούς. Μας θέλουν να ξεχνάμε.

Αλλά δεν θα ξεχάσουμε.

Δεν θα σωπάσουμε.

Δεν θα φοβηθούμε.

Η οργή μας θα γίνει κραυγή. Η θλίψη μας θα γίνει δύναμη..!

Γιατί οι ζωές μας αξίζουν περισσότερο από τα κέρδη τους!