Μέχρι πότε θα θρηνούμε στους δρόμους;

Τα τροχαία δυστυχήματα δεν είναι “ατυχήματα”. Είναι το απόλυτο σύμπτωμα μιας κρατικής αδιαφορίας που σκοτώνει. Είναι η απόδειξη ότι η Πολιτεία απέτυχε – και συνεχίζει να αποτυγχάνει – να προστατεύσει τις ζωές των πολιτών της.

Πόσοι ακόμα Έλληνες πρέπει να χάσουν τη ζωή τους για να σταματήσουμε να παπαγαλίζουμε ότι φταίει “ο απρόσεκτος οδηγός”;

Πόσοι νέοι άνθρωποι πρέπει να σκοτωθούν σε δρόμους-καρμανιόλες πριν αναγνωρίσουμε πως η ευθύνη δεν είναι μόνο ατομική, αλλά βαθιά συστημική;

Το τροχαίο δεν είναι “λάθος”. Είναι έγκλημα με ηθικούς αυτουργούς..!

Το τραγικό φαινόμενο των τροχαίων αποτελεί μια πολυεπίπεδη κρίση. Δεν αφορά απλώς τη συμπεριφορά των οδηγών, αλλά ξεσκεπάζει την ανεπάρκεια ενός διαλυμένου συστήματος κινητικότητας και οδικής ασφάλειας. Οι πολίτες καθημερινά ρισκάρουν τη ζωή τους σε δρόμους που μοιάζουν με ναρκοπέδια, επειδή κανείς δεν θεώρησε προτεραιότητα να τους κάνει ασφαλείς.

Η Επικίνδυνη Ρητορική της “Ατομικής Ευθύνης”

Επί δεκαετίες, το πολιτικό αφήγημα είναι προσεκτικά χτισμένο: “Το 85% των τροχαίων οφείλεται σε ανθρώπινο λάθος.” Ένα βολικό ψέμα. Γιατί έτσι, η ευθύνη φορτώνεται στον οδηγό, στον πεζό, στον επιβάτη, δηλαδή σε όλους εκτός από εκείνους που νομοθετούν, χρηματοδοτούν, επιβλέπουν και αποφασίζουν.

Είναι ένα ρητορικό άλλοθι που λειτουργεί ως πλυντήριο για τις εγκληματικές ελλείψεις σε υποδομές, επιτήρηση και εκπαίδευση.

Όταν το κράτος εγκαταλείπει τους δρόμους στη μοίρα τους, όταν οι νόμοι εφαρμόζονται επιλεκτικά, όταν οι πόλεις σχεδιάζονται χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο πεζός, ο ποδηλάτης ή το παιδί που διασχίζει ένα στενό – τότε η “ατομική ευθύνη” δεν είναι τίποτα άλλο από ένα προπέτασμα καπνού.

Ώρα να ανατινάξουμε το αφήγημα

Η επιμονή στην ατομική ευθύνη είναι ένα πολιτικό εργαλείο αποπροσανατολισμού. Ένα επικοινωνιακό κόλπο για να κρυφτεί το γεγονός ότι οι θεσμοί αποτυγχάνουν να προστατεύσουν το πολυτιμότερο αγαθό: τη ζωή. Δεν πρόκειται για μια “προσωπική υπόθεση”. Είναι μια κραυγαλέα, θεσμική αποτυχία. Όσο συνεχίζουμε να βλέπουμε τα τροχαία ως αποτέλεσμα ατομικών επιλογών, άλλο τόσο θα συνεχίσουμε να μετράμε φέρετρα.

Η αλλαγή δεν θα έρθει αν δεν δείξουμε με το δάχτυλο τους υπεύθυνους.

Ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε δρόμους που δεν σκοτώνουν. Να μιλήσουμε με ονόματα. Να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από “λάθη” και “αβλεψίες”. Η οδική ασφάλεια είναι δικαίωμα και όχι πολυτέλεια. Και αν το κράτος δεν μπορεί να το εγγυηθεί, τότε είναι το ίδιο μέρος του προβλήματος…

Όλη η συνέντευξη εδώ:

@Aris Zografos