Ακούνε να σημαίνουν οι καμπάνες, αλλά δεν ξέρουν που βρίσκεται το καμπαναριό…!
Άρθρο του Άρη Ζωγράφου [από το περιοδικό DRIVE]
Τα αυτοκίνητα μόνα τους δεν τρακάρουν, οι άνθρωποι τα τρακάρουν!
Η ιστορία των τροχαίων ατυχημάτων είναι τόσο παλιά όσο και ο αυτοκινούμενος τροχός. Το 1771 με παγκόσμιο στόλο αυτοκινήτων 2 (!!) συμβαίνει το πρώτο αυτοκινητιστικό ατύχημα, όταν το δεύτερο ατμοκίνητο όχημα που είχε κατασκευάσει ο Cugnot έπεσε σ’ έναν τοίχο (λόγω δυσκολίας στο χειρισμό και όχι λόγω υπερβολικής ταχύτητας, όπως θα υποστήριζαν οι «ιθύνοντες του χώρου» σήμερα…!).
Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Cugnot συνελήφθη για το ατύχημα. Του τα είχαν άλλωστε μαζεμένα… Ποιοι Μα, φυσικά, οι γνωστοί αντιδραστικοί μηχανισμοί, που βλέπουν την καταστροφή σε κάθε τι πρωτοποριακό, και οι οποίοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο να καταπνίξουν την εξέλιξη του αυτοκινήτου επί πολλές δεκαετίες, με αποτέλεσμα να θεωρείται εκτός από εφευρέτης του αυτοκινήτου και ο πρώτος παραβάτης στην αυτοκινητιστική ιστορία.
Δυστυχώς τρακάρουμε πολύ συχνά, και πολλές φορές θανατηφόρα. Μα το χειρότερο είναι πως τα οδικά ατυχήματα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της 235χρονης ιστορίας της αυτοκίνησης και τίποτα δεν πρόκειται να βελτιωθεί, εάν δεν πραγματοποιηθεί κάποια αληθινά ριζοσπαστική αλλαγή.
Έχουμε ξοδέψει ολάκερες περιουσίες για έρευνες (sic) projects( ) Τι έχουμε καταφέρει …τίποτα…!
Ο ποιο ευαίσθητος παράγοντας, ο άνθρωπος, παραμένει για όλους τους «γνώστες» του αντικειμένου, κενό γράμμα (ίσως γιατί από αυτόν δεν πρόκειται να αποσπάσουν κάποιο σημαντικό κέρδος, κοινώς, εκεί δεν έχει «αέρα λεφτά»…) Γιατί η ενασχόληση με τον άνθρωπο, σαν οδηγό και όχι μόνον, χρειάζεται γνώση του αντικειμένου, δουλειά, επιστημονική επάρκεια, γερό στομάχι, αλλά προπάντων μεράκι…!
Ναι λοιπόν κύριοι! γίνονται λάθη από τον οδηγό, και είναι ενδημικά! Ποιος όμως τα έχει ερευνήσει Ποιος έχει ασχοληθεί ουσιαστικά με το πώς γίνεται κανείς οδηγός, μέσα σε ποιο νομοθετικό πλαίσιο, με τι μέσα, από ποιους ανθρώπους και το κυριότερο: πως επιβιώνει στο σημερινό οδηγητικό περιβάλλον
Γνωρίζετε όλοι την απάντηση: ΚΑΝΕΙΣ!
Βγαίνουν πριν από κάθε έξοδο η, μετά από κάθε ατύχημα, οι γνωστοί «σαρδανάπαλοι», για να δώσουν συμβουλές ή να αποδώσουν ευθύνες όπου βρουν, με τον γνωστό λαϊκισμό που διακρίνει όλους αυτούς που η «πουτάνα η ζωή» δεν τους έκανε, γιατρούς, δικηγόρους, αστρολόγους, δάσκαλους, κ.λ.π. αλλά μεταβαπτίζονται σε ότι ακριβώς απαιτεί η περίσταση, έτσι για να την εκδικηθούν…!!!.
Είναι τρέλα…!
Η σχέση αλληλεπίδρασης που υπάρχει ανάμεσα στον άνθρωπο, τη μηχανή και την κινητικότητα, είναι πολύπλοκη, απέχει χιλιόμετρα από την επιθυμητή και παραμένει όνειρο θερινής νυκτός, για την ιδανική…!
Για τον απλούστατο λόγο: ότι η κινητικότητα που αναπτύσσεται κατά την αλληλεπίδραση του ατόμου με την μηχανή, διαφέρει, αλλάζει και καλλιεργείται ανάλογα με τον πολιτισμό, την ηθική, τα θέλω του ατόμου, αλλά προπάντων από την εκπαίδευση… Και αυτό είναι, που δεν μπορούν να ανεχτούν, όλοι αυτοί που ασχολούνται με την Οδική Ασφάλεια, είτε τηλεοπτικά, είτε επειδή τους όρισαν, είτε επειδή δεν έχουν τι άλλο να κάνουν…!
Κλείστε τα αυτιά, στις δήθεν κραυγές αγωνίας των «ιθυνόντων» της Οδικής Ασφάλειας και στους, δήθεν, «γνώστες» του αντικειμένου…
Αυτός ο τόπος χρήζει ομαδικής ψυχανάλυσης…!