Πρωτόκολλο Κιότο… πάρτο λίγο αλλιώς…!
“Η ανθρωπότητα δεν προσδιορίζεται από όσα δημιουργεί, αλλά από όσα επιλέγει να μην καταστρέψει…” E.O. Wilson
Η αλήθεια είναι ότι τώρα τελευταία μαθαίνουμε τουλάχιστον γεωγραφία…!
Κοινός τόπος το Κιότο και η περίφημη συμφωνία του που υπογράψαμε ως χώρα. Μια συμφωνία, την οποία ωστόσο δεν τηρήσαμε, ή θέλαμε να την κάνουμε “γαργάρα”… αλλά “κάποιοι” κάρφωσαν, το ΥΠΕΧΩΔΕ και “κάποιους άλλους”, γιατί δεν τους έδωσαν τη δουλειά της καταγραφής των ρύπων και την έδωσαν σε αυτούς τους άλλους… ΕΛΕΟΣ…!
Τι είναι, όμως, τελικά αυτή η περίφημη συμφωνία που ακούει στο όνομα: Το πρωτόκολλο του Κιότο
Πρόκειται για ένα νομικό( ) εργαλείο, το οποίο υπέγραψαν 162 βιομηχανικές χώρες και δεσμεύονται να μειώσουν, στη διάρκεια της περιόδου 2008-2012, τις εκπομπές των έξι αερίων του θερμοκηπίου (CO2, CH4, N2O, HFCs, PFCs, SF6) τουλάχιστον κατά 5% σε σύγκριση με τα επίπεδα του 1990 που ορίσθηκε σαν έτος βάσης. Κάθε κράτος ανέλαβε διαφορετικό ποσοστό μείωσης εκπομπών στο πλαίσιο του γενικού στόχου. Για να επιτευχθεί ο γενικός στόχος δημιουργήθηκε μια σειρά από “ευέλικτους μηχανισμούς”, όπως το Σύστημα Εμπορίας Εκπομπών, ο Μηχανισμός Καθαρής Ανάπτυξης και η από κοινού Υλοποίηση. Επίσης, κάθε χώρα μπορεί να αφαιρεί από το ποσοστό-στόχο της το CO2 που απορροφάται από τις λεγόμενες “καταβόθρες CO2″, όπως είναι τα δάση και η καλλιεργήσιμη γη (εκτάσεις που στην χώρα μας έχουν πια μετατραπεί “σε όνειρα καλοκαιρινής νυκτός” έπειτα από τις τελευταίες σφοδρέ πυρκαγιές)
Συμπέρασμα: μια χώρα μπορεί να πετύχει το στόχο της με πολλούς “ευέλικτους” τρόπους, είτε μειώνοντας τις εκπομπές της, είτε χρησιμοποιώντας κάποιους από τους ειδικούς μηχανισμούς, που πριμοδοτούν όσους μειώνουν τις εκπομπές τους.
- Πώς
- Καλά διαβάσατε!
Η εμπορία εκπομπών θανάτου – ή αλλιώς χρηματιστήριο ρύπων – για να είναι πιο εύηχο, είναι ο πιο γνωστός από τους ευέλικτους μηχανισμούς του Κιότο.
Βάσει του μηχανισμού αυτού, κάθε χώρα ή βιομηχανία που έχει επιτύχει να μειώσει τις εκπομπές της πέραν των αρχικών στόχων μπορεί να πουλήσει το περισσεύον δικαίωμα εκπομπών σε άλλη χώρα ή επιχείρηση και να βγάλει κέρδος. Με τον τρόπο αυτό επιβραβεύεται.
- Δηλαδή
Τα προβλήματα της μόλυνσης μπορούν να λυθούν με τη δημιουργία νέων ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων στο περιβάλλον…!
Η επόμενη παγκόσμια μελέτη θα καθορίζει πόσος αέρας, έδαφος, θάλασσα, δάσος, αντιστοιχεί σε κάθε πολίτη και τι επιπλέον θα πρέπει να πληρώνει στην περίπτωση που χρησιμοποιήσει περισσότερο από αυτό που του αντιστοιχεί…!
Ήδη, η τράπεζα Meryl Lynch αγοράζει δάση στην Γκαϊάνα για να εκδίδει άδειες μόλυνσής και άδειες εκπομπής διοξειδίου του άνθρακα. Παρόμοια προσπάθεια γίνεται από δύο άλλους οργανισμούς το Plan Vivo και το Canopy Capital. Επιπρόσθετα η εταιρεία New Forests αγοράζει δάση για να τα συντηρήσει και να πουλήσει άδειες μόλυνσης…!
- Τι γίνεται ρε παιδιά…
- Όταν μια χώρα έχει υποτάξει το περιβάλλον για την ανάπτυξη είναι λύση το Κιότο
Όχι φυσικά! Το Κιότο είναι ένα σχέδιο ώστε κάποιοι να μπορούν να μολύνουν με άλλοθι. Αλλά αφού ζούμε στον καπιταλισμό είναι ένα μέτρο που μπορεί να δώσει “κίνητρα” σε πιο “πράσινες” εταιρείες. Έτσι λειτουργεί το σύστημα, υπολογίζοντας κόστη και κέρδη. Αυτό που δεν ανεχόμαστε πλέον από τον καπιταλισμό, είναι η αγριότητά της παρέμβασης στο περιβάλλον και η άρνησή να μειώσει την κερδοφορία του με οποιεσδήποτε συνέπειες για τους πολλούς.
Στο περιβόλι των τρελλών, υπάρχουν βέβαια και άλλες αντιδράσεις, αυτών που εκτιμούν ότι δε θα ωφεληθούν ή ότι θα χάσουν. Η Σαουδική Αραβία πρωτοστατεί στις επιθέσεις κατά του Πρωτοκόλλου του Κιότο γιατί φοβάται ότι θα μείνει με πολύ πετρέλαιο, χωρίς αγοραστές ή χωρίς ικανοποιητική τιμή, αν μειωθεί η ζήτηση. Οι ΗΠΑ φοβούνται ότι δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τους Ευρωπαίους σε τεχνολογίες ΑΠΕ και εξοικονόμησης ενέργειας. Οι Καναδοί θα ήθελαν να πουλήσουν την πυρηνική τεχνολογία τους αλλά και τα πετρέλαια τους. Οι Ρώσοι πάλι διά στόματος Πούτιν λένε ότι δε θα τους πείραζε να ζεσταθεί λιγάκι η ατμόσφαιρα και η Ρωσία…! Η Βραζιλία θα ήθελε απροβλημάτιστες αγορές για να πουλήσει τα βιοκαύσιμά της. Και πάει λέγοντας…
- Ζαλιστήκατε Δεν είστε οι μόνοι…!
Προσοχή: μη σας παραμυθιάζουν! Αυτή η συνθήκη δεν αποτελεί καρπό βαθιάς οικοΛΟΓΙΚΗΣ περισυλλογής και συνείδησης, ήρθε έπειτα από βαθιά οικοΝΟΜΙΚΗ συνειδητοποίηση, ήρθε τώρα γιατί υπολογίστηκε πως οι ζημιές στο τέλος θα είναι πολύ μεγαλύτερες και για αυτό καθιερώθηκε.
Παρόλα τα προβλήματα το Ευρωπαϊκό Σχέδιο Ανταλλαγής Εκπομπών Ρύπων (EU ETS) έχει ήδη δημιουργήσει μια αγορά 4 δις δολαρίων το χρόνο, και καμία κριτική για την αποτελεσματικότητά του δεν μπορεί να αγνοήσει το γεγονός πως η εκρηκτική αύξηση του ενδιαφέροντος των πολιτών για την μείωση των εκπομπών ρύπων σημαίνει εκρηκτική αύξηση των κερδών για τους πωλητές δικαιωμάτων.
Όμως, μέχρι πότε μπορούμε να ρυπαίνουμε και τι ισοζύγιο για την ποιότητα ζωής, σημαίνουν οι αποζημιώσεις Τι αλήθεια, επιφυλάσσουμε για το μέλλον του πλανήτη, που υποτίθεται ότι δανειστήκαμε από τα παιδιά μας…
Το 70% των εκπομπών διοξειδίου προέρχεται από τις βιομηχανικές χώρες, όπου κατοικεί το 20% του πληθυσμού της Γης. Οι ΗΠΑ καταναλώνουν δέκα φορές περισσότερη ενέργεια από ό,τι για παράδειγμα η Κίνα. ‘Αρα η προοπτική βρίσκεται στην απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα και τη στροφή σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, όπως η αιολική ή η ηλιακή ενέργεια, και ίσως είναι ο καιρός να ασχοληθούμε λίγο παραπάνω και ίσως απενοχοποιήσουμε και την πυρηνική ενέργεια…
Εδώ είναι που πρέπει να αφυπνιστούμε, να νευριάσουμε, να επέμβουμε, να γίνουμε επιτέλους ενεργοί πολίτες! Και βέβαια το Κιότο δεν είναι αρκετό, σίγουρα μπάζει…!
- Μήπως κι εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα
Χρειαζόμαστε ένα μοντέλο οικονομικής, οικολογικής ανάπτυξης που θα στηρίζεται στην εκπλήρωση των βασικών αναγκών σαν παγκοσμιότητα και όχι σαν Χώρα. Ένα μοντέλο που θα στηρίζεται στις αρχές της “βιώσιμης ανάπτυξης”. Το πώς δηλαδή θα υπάρξει ανάπτυξη, χωρίς περιβαλλοντικές επιπτώσεις εξαιτίας της αλόγιστης χρήσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Θα το πετύχουμε
Χμμ…! Σαν ν΄ ακούω, τον πάντα επίκαιρο, Κώστα τον Βάρναλη να μου ψιθυρίζει με νόημα…:
…Να μην ακούω και να μη βλέπω να πατώ.
Να μη νογάω και να’ χω το στόμα βουλωτό.
Να μη με φαρμακών’ η μπόχα του καιρού μου.
Χωρίς αυτιά και μάτια, μύτη και μυαλό,
μουγκός να πηαίνω, όποτε μου ‘ρθει, προς νερού μου,
κι άμα τσινάει ο Γάιδαρος να μη γελώ.
Και σα με καρυδώνουνε μουνούχο σκλάβο
οι Αμερικάνοι, εγώ να βλαστημάω το Σλάβο.