Η Γιορτή της Μητέρας. Το Χρόνια Πολλά που κρύβει ολόκληρη τη ζωή μας..!
Η Γιορτή της Μητέρας!
Ένα “Χρόνια Πολλά” που κρύβει ολόκληρη τη ζωή μας..!
Το να μπορείς σήμερα να σηκώσεις το τηλέφωνο και να πεις ένα απλό, μα τόσο μεγάλο: “Χρόνια Πολλά, μαμά”, είναι από μόνο του ένα θαύμα. Μια ευλογία. Ίσως η πιο αυθεντική μορφή ευτυχίας που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος..!
Γιατί πίσω από αυτό το “χρόνια πολλά” κρύβεται μια αγκαλιά που πάντα σε περιμένει, ένας κόσμος που σε δέχεται όπως είσαι, μια αγάπη χωρίς όρους!
Εγώ αυτό το θαύμα το έχασα νωρίς. Πάρα πολύ νωρίς..!
Δεν πρόλαβα καλά καλά να την αποχαιρετήσω, δεν πρόλαβα να τη θρηνήσω, να της πω ευχαριστώ. Μου έμεινε μόνο η σιωπή. Κι ένα παραμύθι…
Ένα παραμύθι που μου είπε κάποτε η θεία Μαρία. Μετά το χαμό της μάνας μου. Ίσως γιατί δεν ήξερε τι άλλο να μου πει. Ίσως γιατί ένιωθε ότι μόνο με παραμύθι θα μπορούσε να μου μιλήσει για κάτι τόσο αληθινό*. Κι αυτό το παραμύθι μου ράγισε την καρδιά.
Μιλούσε για έναν γιο, που είχε μόνο τη μάνα του. Και μια μέρα, η κοπέλα που αγαπούσε του ζήτησε να της φέρει την καρδιά της μητέρας του. Και εκείνος, τυφλωμένος από έρωτα, της την ξερίζωσε. Κι έτρεξε να της την πάει.
Μα στον δρόμο, σκόνταψε. Κι εκεί, μέσα στο χώμα και τον πόνο, άκουσε μια φωνή να βγαίνει μέσα απ’ την καρδιά που κρατούσε στα χέρια του. Μια φωνή γλυκιά, γνώριμη, στοργική. Και του είπε:
“Χτύπησες, παιδάκι μου;”
Αυτή είναι η μάνα. Μπορεί να της ξεριζώσεις την καρδιά, κι εκείνη να ανησυχεί αν χτύπησες.
Αυτή είναι η αγάπη της: αθόρυβη, απόλυτη, και παντοτινή. Ακόμα κι όταν φεύγει, μένει..!
Γι’ αυτό, αν μπορείς σήμερα να πεις “Χρόνια Πολλά, μαμά”, κάν’ το. Όχι μηχανικά. Όχι από συνήθεια ή καθήκον. Κάν’ το με όλη σου την ψυχή. Αγκάλιασέ την, κοίταξέ την στα μάτια, μίλα της όπως θα μιλούσες σε ένα θαύμα..!
Γιατί υπάρχουν και κάποια παιδιά…
Παιδιά που έχουν μεγαλώσει, που έχουν ασπρίσει τα μαλλιά τους, που έχουν κάνει τα δικά τους παιδιά — και όμως, εκείνη τη λέξη τη λένε μόνο μέσα τους. Ψιθυριστά. Με δάκρυα..!
Σε μια σιωπηλή προσευχή, σ’ ένα άδειο δωμάτιο, σ’ έναν ουρανό που κοιτούν όταν κανείς δεν τους βλέπει.
Γιατί η μάνα, ακόμα κι όταν λείπει, είναι πάντα εκεί. Και σε προσέχει…
Γιατί η μάνα… δεν πεθαίνει..!
Αλλάζει τόπο. Μετακομίζει στη μνήμη, φωλιάζει στα βλέφαρά σου κάθε φορά που κλείνεις τα μάτια. Γίνεται ανάσα μέσα στον άνεμο, γίνεται σκιά πίσω σου τις ώρες που φοβάσαι, γίνεται η φωνή που ψιθυρίζει μέσα σου όταν όλοι οι άλλοι σωπαίνουν.
Δεν φεύγει. Δεν μπορεί να φύγει..!
Η μάνα είναι ρίζα — κι η ρίζα μένει.
Είναι αίμα — κι αυτό ποτέ δεν ξεχνά τον δρόμο του πίσω στην καρδιά!
Ακόμα κι όταν δεν τη βλέπεις, σε κοιτά.
Ακόμα κι όταν δεν την ακούς, σε φωνάζει με τρόπους που μόνο η ψυχή καταλαβαίνει. Σε ντύνει με προσευχές, σε αγκαλιάζει με αναμνήσεις, σε προσέχει…
Όχι από μακριά. Από μέσα σου. Εκεί που πάντα ήταν. Εκεί που πάντα θα είναι..!
11.5.2025
* (Αργότερα έμαθα πως είναι ποίημα του Γάλλου ποιητή, συγγραφέα και δραματουργού Jean Richepin)