Ήταν πάντα σαν άρρωστη, μέχρι που μια μέρα, ξαφνικά, άλλαξε. Η κατάσταση ήταν η ίδια, αλλά ήταν με κάποιον τρόπο διαφορετική, θα τολμούσα να πω αποξενωμένη..!

Η συμπεριφορά της για μας ανησυχητικά περίεργη..!

Κάποια μέρα, ο μπαμπάς μου της είπε: Αγάπη μου, ψάχνω για δουλειά εδώ και τρεις μήνες, αλλά δυστυχώς  δεν έχω βρει τίποτα, θα πάω να  πιω λίγες μπύρες με κάτι φίλους.

Η μαμά μου απάντησε απλά:

– Εντάξει.

Ο αδερφός μου γυρνώντας από την σχολή της είπε:

– Μαμά, έχω πάρει κακούς βαθμούς και δεν πέρασα τα βασικά μαθήματα του εξαμήνου…

Η μαμά μου του απάντησε:

– Εντάξει, θα γυρίσεις πίσω, και αν δεν τα καταφέρεις, τότε επανέλαβε το εξάμηνο, αλλά θα το πληρώσεις εσύ…

Η αδερφή μου ήρθε μια  μέρα αναστατωμένη και της είπε:

– Μαμά, τρακάρισα  το αμάξι.

Η μαμά μου απάντησε:

– Εντάξει, κόρη μου, πήγαινέ το στο συνεργείο, ψάξε για το πώς να το πληρώσεις και μέχρι να το φτιάξουν, πήγαινε με λεωφορείο ή μετρό.

Μια μέρα ήρθε η νύφη της σπίτι και τις είπε:

– Πεθερά, ήρθα να περάσω μερικούς μήνες μαζί σου.

Η μαμά μου απάντησε:

– Εντάξει, κάτσε στον καναπέ στο σαλόνι και βρες μερικές κουβέρτες στην ντουλάπα. Όλοι στο σπίτι της μαμάς μου ανησυχούν με αυτές τις αντιδράσεις της.

Δεν ήταν έτσι η μαμά μου. Πάντα  γινόταν χαλί για όλους, φορτωνόταν όλα τα προβλήματα του κόσμου σαν δικά της και ήταν πάντα εκεί να σου συμπαρασταθεί σε οτιδήποτε..!

Σκέφτομαι ότι θα πήγε σε κανένα  γιατρό και θα της έγραψε ένα “τσουβάλι”  χάπια. Φοβηθήκαμε ότι μπορεί να κινδυνεύει από εθισμό σε τέτοιες ποσότητες…

Αλλά όταν, μια μέρα, μαζευτήκαμε όλοι γύρω της και η μαμά μου μας εξήγησε,  ήταν για όλους μας η μεγαλύτερη έκπληξη:

- Δείτε, μου πήρε πολύ καιρό να συνειδητοποιήσω ότι κάθε άτομο ευθύνεται για τη ζωή του, μου πήρε χρόνια να ανακαλύψω ότι η αγωνία μου, η ταπείνωση μου, η κατάθλιψη μου, το θάρρος μου, η αϋπνία μου και το άγχος μου, δεν έλυσε τα προβλήματά σας αλλά αντίθετα επιδείνωνε τα δικά μου..!   – Ναι ακριβώς έτσι!

- Δεν είμαι υπεύθυνη για τις ενέργειες των άλλων, αλλά είμαι υπεύθυνη για τις αντιδράσεις που εκφράζω, σε αυτές! Ως εκ τούτου, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το καθήκον μου προς τον εαυτό μου είναι να παραμείνω ήρεμη και να αφήσω όλους τους άλλους να επιλύσουν αυτό που συμβαίνει στον εαυτό τους..!

Έχω κάνει γιόγκα, διαλογισμό, ανθρώπινη ανάπτυξη και ψυχοθεραπεία, νευροανάδραση και πολλά άλλα, και σε όλες τις μεθόδους βρήκα έναν κοινό παρονομαστή: Τελικά όλοι οι δρόμοι οδηγούν σε ένα κοινό σημείο…

Ότι μπορώ να αλλάξω πράγματα μόνο στον εαυτό μου, και εσείς έχετε όλα τα απαραίτητα μέσα για να λύσετε τα δικά σας θέματα! Θα είμαι σε θέση να σας δώσω τη συμβουλή μου μόνο αν με ρωτήσετε και, από εσάς εξαρτάται από το αν θα το κάνετε ή όχι..!

Έτσι, από τώρα και στο εξής, θα πάψω να είμαι: Η υποδοχή των ευθυνών σας, ο σάκος της ενοχής σας, η πλύστρα των τύψεων σας, ο συνήγορος των λαθών σας, η κατάθεση των καθηκόντων σας, ή,  αυτή που λύνει τα προβλήματά σας..!
Θα σταματήσω να είμαι το “εφεδρικό σας λάστιχο” η ρεζέρβα,  για να εκπληρώσετε τις ευθύνες σας..!

- ΑΠΟ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΞΗΣ ΣΑΣ ΑΝΑΚΗΡΡΥΣΩ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥΣ ΕΝΗΛΙΚΕΣ!

Όλοι στο σπίτι της μαμάς μου έμειναν σαν χαζοί με το στόμα ανοιχτό..!

Από εκείνη τη μέρα η οικογένεια άρχισε να δουλεύει καλύτερα, γιατί όλοι στο σπίτι ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν.

Συγγραφέας:  Μια ευτυχισμένη γυναίκα.

(από ποστ κοινοποιημένο σε ισπανικό ιδιωτικό προφίλ)*

………………………………………..